Laatste bestemming: Unawatuna

De afgelopen week heb ik vooral aan de kust doorgebracht. Eerst in het oostelijke Arugam Bay en nu in het zuidelijke Unawatuna. Tussendoor heb ik nog een tussenstop gemaakt in Tissamaharama voor een luipaardsafari door het Yala National Park en nu is het al weer tijd om terug te kijken op een geweldige rondreis van 4 weken.

Luipaardsafari door Yala National Park

Om 04:30 werd ik opgehaald door een jeep om op safari te gaan door het Yala National Park waar luipaarden en beren te zien zijn. De safari duurde tot 12:00 en we reden door een mooi park heen dat er totaal anders uit zag dan dat van de olifantensafari. Waar alles vorige keer heel open en vlak was, waren hier veel bossen, rotsen en meertjes te zien.

Door al die bossen en rotsen zijn er natuurlijk ook veel meer verstopplekken voor de dieren maar de chauffeur deed zijn best en was de hele ochtend aan de telefoon met de chauffeurs van andere jeeps. Af en toe racete hij door het park om snel naar de plek te gaan waar anderen de dieren hadden gezien. Helaas waren we telkens net te laat om het mee te maken en op 6 uur tijd hebben we een paar olifanten die verstopt stonden achter de bomen gezien, 1 krokodil en 2 wolfachtige dieren. Ja en veel hertjes, wilde zwijnen en waterbuffels maar dat was nou niet helemaal waar ik voor op safari ging.

Gelukkig was het park zelf wel mooi en zat ik bij een Amerikaans koppel van een jaar of 50 in de jeep waar ik gezellig mee kon praten. Ze hadden een hekel gekregen aan het naar hun mening met fastfood vergiftigde Amerika en 10 jaar geleden al hun bezittingen verkocht om alleen nog maar rond te reizen. Ik was nieuwsgierig hoe ze het voor elkaar kregen om al zo lang te reizen zonder te werken en daar vertelden ze allemaal heel open over, altijd leuk om zo wat inspiratie op te kunnen doen.

Arugam Bay & Unawatuna

In Arugam Bay komen veel mensen om te surfen en ik heb er vooral lekker op het strand gelegen en uit kokosnoten gedronken met uitzicht op de zee. In de kustplaats Unawatuna had ik een kamer geboekt die blijkbaar naast een hotel lag waar ze heel de dag aan het renoveren zijn. Ik was niet van plan om erover te gaan klagen maar de eigenaresse vroeg meteen of ik niet liever een rustigere plek wilde voor dezelfde prijs, dus daar ben ik dankbaar op in gegaan. Ze had nog een huisje boven op de top van een berg waar ik kon verblijven als ik wilde.

Eenmaal boven aangekomen bleek dat ze een groot appartement met een terras had dat uitkijkt op de zee en de palmbomen. Het enige geluid dat je er hoort is dat van de golven van de zee en de apen die van boom naar boom springen. Echt een prachtige plek om de laatste dagen in Sri Lanka te mogen verblijven!

Galle

Vanuit Unawatuna ben ik naar het stadje Galle gelopen dat 6 kilometer verderop ligt. Een plek waar veel kunstenaars wonen en waar ook nog veel Nederlandse invloeden te zien zijn. Zo was er bijvoorbeeld een Nederlandse protestantse kerk te vinden waar vroeger de Nederlandse kolonisten kwamen op te bidden. Toch bijzonder dat de kerk nog steeds in gebruik is maar dat er nu mensen uit Sri Lanka in de banken zitten om te bidden.

Een paar keer tijdens mijn reis door dit land kwamen mensen naar me toe om grappend te vertellen dat mijn over-over grootvader op dezelfde plek heeft gestaan als waar ik nu ben. Het was nooit gemeen bedoeld en de kolonisatie had zowel voor- als nadelen voor Sri Lanka. Zo hebben de Nederlanders destijds veel infrastructuur aangelegd die nog altijd in gebruik is en hebben ze de economie hier hard laten groeien door de handel. Uiteindelijk gebeurde alles wel alleen maar met als doel om Nederland nog rijker te maken natuurlijk. Daardoor werden veel mensen ook uitgebuit op de plantages en had de lokale bevolking weinig meer te zeggen over wat goed of slecht was voor hun land.

De bussen in Sri Lanka

Het reizen met de bus was keer op keer weer een ervaring op zichzelf. De harde banken gaan met iedere rit die je maakt weer een beetje meer pijn doen aan je lichaam en de televisie met harde karaoke muziek die ze afspelen gedurende de ritten maakt het nog unieker.

Voor een rit van 4 uur betaal je ongeveer €2 en toeristen ben ik er zelden in tegengekomen. Er zijn ook luxere bussen met airconditioning die door veel plekken in het land rijden maar ik vond het wel eens leuk om echt te reizen zoals de lokale bevolking het doet. En dat betekend hier alleen maar binnendoor rijden door dorpjes om zo veel mogelijk mensen in de bus te kunnen proppen die onderweg zijn naar werk of familie.

Het streven is er geloof ik om over een paar jaar een systeem zoals de OV-chipkaart te introduceren, tot die tijd loopt op iedere bus een conducteur rond die zich de hele dag door de mensen heen drukt om te vragen waar ze heen gaan en het geld op te halen.

Met veel mensen waar ik naast zat heb ik een leuk gesprek kunnen voeren of kreeg ik zomaar eten aangeboden als we wel in stilte naast elkaar zaten. Als ik dan denk aan de bussen in Nederland waar we allemaal in ons eigen wereldje naar onze telefoon staren vraag ik me toch af waar het is misgegaan.

De bussen rijden wel echt als gekken hier en wijken voor niemand uit. Als ze andere bussen inhalen op momenten dat je auto’s of tuktuks nadert moeten die snel naar de zijkant van de weg. Niet voor niks is het in Sri Lanka de regel dat volwassenen opstaan voor kinderen zodat die in ieder geval zo veilig mogelijk zijn in de bus want heftige ongelukken gebeuren bijna op wekelijkse basis lees ik nu op internet aan het einde van mijn reis. De paar keer dat we voor mijn gevoel bijna frontaal geraakt werden door een vrachtwagen en de berm in reden waren misschien toch gevaarlijker dan ik toen wilde geloven. Uiteindelijk heb ik gelukkig alleen 1 lekke band meegemaakt in de bus die snel werd vervangen en geen ongevallen.

Meegenomen naar het bos in Anuradhapura

Toen ik aan het begin van mijn reis in Anuradhapura was had ik zoals geschreven een gids geboekt die me heel de dag had meegenomen in zijn tuktuk om de stad te verkennen en ‘s avonds naar een mooi uitzichtpunt te brengen om de zonsondergang te bekijken. Toen ik terug beneden kwam bij de tuktuk was het donker en zouden we terug naar het hotel rijden wat daar op een half uur vandaag lag.

Tot mijn verbazing ging de gids ineens van de weg af en reed hij een donker bos in. ‘S middags was hij al een keer voor de lol het bos in gereden om het menselijke skelet van een dokter te laten zien zoals hierboven op de foto. Snel checkte ik mijn Google Maps en daar zag ik dat we juist verder van het hotel vandaan reden in plaats van terug ernaartoe. Ik kreeg er een raar gevoel bij en vroeg hem of we wel onderweg waren naar het hotel, waarop hij antwoordde dat we eerst nog iets gingen bekijken.

Toen hij zag dat ik me een beetje zorgen maakte vertelde hij dat hij ‘s middags vergeten was om me 1 bepaalde Stoepa te laten zien, door het bos was sneller volgens hem. En inderdaad, we kwamen gewoon aan bij een mooi verlichtte Stoepa. Hij had me wat hartkloppingen kunnen besparen als hij dat van tevoren had verteld en me niet zomaar een donker bos in had meegenomen maar het was goed bedoeld als een soort verrassing. Eigenlijk was dit het enige moment de afgelopen maand dat ik me niet helemaal veilig voelde, verder is er niks geks meer gebeurd.

Terug naar huis

Morgen komt er na 4 weken een einde aan de reis door Sri Lanka en vlieg ik terug naar huis. Eerst van Colombo naar Sharjah (Verenigde Arabische Emiraten), dan naar Milaan en dan door naar Brussel waar ik woensdagochtend aankom. Het was een geweldige reis en ik hoop dat ze hier vrij mogen blijven van oorlog en verwoestende natuurrampen. Op een dag zal ik hier hopelijk nog wel eens terugkomen, maar de wereld is zo groot…